Przymierze

BIBLIJNE OBIETNICE

Uzasadnione jest łączenie pojęcia 'PRZYMIERZE’ z Biblią. Chociaż przymierze pojmowane jako dwustronna umowa handlowa lub polityczna znane było większości ludów starożytnego Wschodu, Biblia nadała mu bogaty kontekst religijny, dzięki któremu łatwiej można zrozumieć relację, jaka łączyła naród wybrany z Bogiem. Ale zacznijmy od początku.

W mentalności ludów starożytnego Wschodu funkcjonowały dwa rodzaje przymierza:

W Piśmie św. znajdujemy potwierdzenie stosowania obu rodzajów przymierza.

Ów drugi rodzaj podejmowania przymierza wybrał Pan Bóg, aby zawiązać przymierze – najpierw z Noem, później z Abrahamem, potem na Synaju – z Mojżeszem i z całym Narodem Wybranym.

Przyjrzyjmy się postawom tych postaci.

Bóg pierwszy wychodzi z inicjatywą zawarcia przymierza. Oferuje wiele, ale i wymaga niemało. Abram usłyszał, że ma opuścić swoją ziemię rodzinną i pójść w nieznane, do kraju obiecanego. Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał. (Rdz 12,4). Posłuszeństwo Abrama jest powodem do tego, by Bóg wypełnił swoje obietnice:

– liczne potomstwo

– syn pierworodny

– błogosławieństwo dla ludów całej ziemi.

Cechy tego przymierza:

-> błogosławieństwo dla osoby zawierającej przymierze

-> aspekt społeczny – wielki naród, szczęście, pomyślność.

WARUNEK: POSŁUSZEŃSTWO Jedynemu Bogu.

Przymierze na Synaju powtarza te elementy i jeszcze silniej akcentuje społeczny wymiar przymierza.

Naród wybrany okazał się niestały w przymierzu, które Pan zawarł na Synaju. Wielokrotnie zrywali dane słowo, oddawał pokłon posągom bożków, nie liczył się z Prawem. Pan wiele razy zwracał się do niego za pośrednictwem proroków. nazywał go nierządnicą, niewierną małżonką. Prorocy przynoszą też od Boga zapowiedź Nowego Przymierza, które w pełni spełnia się w Chrystusie. Zasadniczym tworzywem tego przymierza są więzi miłości, a czynnikiem spajającym – nie litera (Prawo) lecz Duch, który ożywia. (por. 2 Kor 3, 7).

PRZYMIERZE INDYWIDUALNE

Każdy z nas w jakiś sposób przeżywa swoje przymierze, staje na swoim Synaju. Musi zdać sobie sprawę ze swojej relacji do Pana Boga, o tym, w jaki sposób mógłby odpowiedzieć na Jego wezwanie. (TO ON JEST PIERWSZY). To jest właśnie realizacja naszego życiowego powołania.

PRZYMIERZE WE WSPÓLNOCIE

Przymierze nabiera szczególnej wartości, gdy zaczniemy rozpatrywać je z punktu widzenia wspólnoty. Każdy z członków takiej wspólnoty realizując swoje osobiste powołanie odnajduje je właśnie we wspólnocie i chce razem z innymi kroczyć tą samą drogą. Przymierze tego typu ma na celu nie tylko rozwój pojedynczej osoby związanej ze wspólnotą, ale rozwój całej grupy. Jest więc przymierzem dla wspólnoty (aspekt społeczny).

PRZYMIERZE ZE WSPÓLNOTĄ

We Wspólnocie Życia Chrześcijańskiego przymierze jest jednym z ważniejszych momentów na drodze formacji. Zawiera się je najpierw na pewien okres czasu (przymierze czasowe), np. na rok, a potem – do końca życia (przymierze stałe). Zawierając przymierze osoba dostrzega wartość drogi, którą przebyła już w WŻCh (obdarowanie – Boże wezwanie), uznaje ją za realizację swego życiowego powołania, chce nią dalej iść i bardziej się zaangażować w życie i działalność wspólnoty. W tym sensie możemy powiedzieć, że przymierze takie jest zawierane ze wspólnotą.

Przymierze w WŻCh jest deklaracją publiczną. Może za nim iść jakaś konkretna deklaracja, zobowiązanie. Składający przymierze zawsze odwołuje się do Zasad Ogólnych WŻCh, które najlepiej orientują nas na naszej drodze, wyznaczają nam kierunek działania.

Abyśmy mogli wzrastać jako ludzie świeccy, duchowo, społecznie i apostolsko, Wspólnota Światowa oraz Narodowa rozpoznała jako ważne następujące środki, które mogą nam w tym dopomóc:

1. Podjęcie trudu życia w świecie z Chrystusem w naszym życiu codziennym, a więc w obowiązkach, zadaniach, pracy, z ta świadomością, że w tym powołuje nas Bóg, obdarza darem przemiany (nawrócenia) oraz wzywa do bycia świadkiem wobec ubóstwa i niesprawiedliwości społecznej.

2. Podjęcie rozwoju dojrzałego życia apostolskiego poprzez rozeznawanie konkretnych zaangażowań w życiu codziennym i społecznym, w których w sposób szczególny podejmujemy ich przemianę w zaangażowania apostolskie.

3. Nasze zjednoczenie z misją Chrystusa. Apostolstwo wyraża się w wewnętrznej trosce o ubogich i sprawiedliwość społeczną, w naszym świadectwie życia codziennego, prowadząc ku wcielaniu Chrystusowej miłości poprzez konkretne działania apostolskie wobec różnorodnych form ubóstwa i niesprawiedliwości, dotykających człowieka i społeczności.

4. Troska o świat i budowanie Królestwa Bożego zachęca nas do rozwijania wartości osobowych, społecznych, oraz umiejętności zawodowych, tak, aby nasze zaangażowanie i świadectwo apostolskie były coraz bardziej kompetentne i konkretne.

5. Podjecie sakramentu małżeństwa jako dynamicznego daru stałej, rozwijającej się miłości miedzy małżonkami, rodzącego nowe życie i troskę o pełny rozwój naszych dzieci, prowadzącego do świadczenia naszą miłością małżeńską i rodzinna wobec potrzebujących.

6. Coraz dojrzalsze jednoczenie się z działaniem Chrystusa w nas i w zmieniającej się rzeczywistości świata rozwijając postawę codziennego rozeznawania, ku czemu Chrystus prowadzi nas wewnętrznie, w naszej codzienności i zaangażowaniu w świat, szczególnie poprzez rewizję życia prowadzącą do integracji naszego życia z wiarą.

7. Rozwój stałej postawy nawrócenia, abyśmy grzech, słabości, ograniczenia, zarówno osobiste, wspólnoty jak i społeczne, przezywali w miłosierdziu Boga, wprowadzając miłosierdzie w życie osobiste wspólnotowe i społeczne. Pomaga nam w tym m. in. Sakrament Pojednania i Eucharystia.

8. Skoncentrowanie na życiu Eucharystią tak, aby Chleb Życia, który otrzymujemy, był Chlebem Życia dla innych, a codzienność stawała się Eucharystią. W praktyce oznacza to pogłębiony udział w Eucharystii niedzielne, a o ile to możliwe, dodatkowo w ciągu tygodnia.

9. Ważny środkiem rozwoju naszego powołania są Ćwiczenia Duchowne św. Ignacego Loyoli. Dążymy do tego, aby nasz rozwój indywidualny i wspólnotowy oraz zaangażowanie apostolskie dokonywały się w dynamice pedagogiki Ćwiczeń Duchownych. W praktyce zakłada to troskę, aby nasze życie osobiste, spotkania we wspólnocie, spotkania formacyjne, dni skupienia, seminaria, rekolekcje i zaangażowania apostolskie były realizowane z uwzględnieniem procesu Ćwiczeń Duchownych.

10. Rozwój naszej jedności z Chrystusem przez modlitwę, abyśmy dzięki kontemplacji Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, żyjącego i działającego w nas i w świecie dzisiaj, urzeczywistniali Jego styl życia i działania. Zakłada to troskę o pogłębianie naszej codziennej modlitwy oraz o to, aby codzienność stawała się modlitwą.

11. Abyśmy mogli iść coraz bardziej za Chrystusem ubogim, troszczymy się we wszystkich wymiarach naszego życia o prostotę. Dzięki wewnętrznej wolności stajemy się bardziej dyspozycyjni wobec działania Ducha Świętego i potrzeb ludzi w zmieniającej się sytuacji naszego życie w świecie.

12. Pomocą w naszym rozwoju jest również kierownictwo duchowe, które dokonuje się poprzez: wspólnotę, Ćwiczenia Duchowne oraz ewentualne spotkanie z kierownikiem duchowym.

13. Podjecie zaangażowania w życie wspólnoty podstawowej, które pogłębia naszą dojrzałość w życiu duchowym, społecznym, eklezjalnym i apostolskim, kształtując motywację, postawy i działania w duchu Ewangelii i nauki Kościoła.

14. Pogłębiamy naszą miłość do Maryi jako tej, która jest dla nas wzorem wcielania Jezusa Chrystusa w świat. Ona uczy nas dojrzałego pośredniczenia w przekazywaniu życia i zbawienia człowiekowi i społecznościom.